ከዕለታት አንድ ቀን አንድ ሰው ወደ አንድ ልብስ ሰፊ ይሄዳል፡፡ ከዚያም፤
“ይሄውልህ ይሄን ምን የመሰለ ሙሉ ሱፍ እንደተሰፋ ገዝቼ እጅጌው ረዘመብኝ፡፡ ስለዚህ ይሄንን እጅጌ ትንሽ እንድታሳጥርልኝ እፈልጋለሁ፡፡ ምን ይመስልሃል?” ሲል ይጠይቀዋል፡፡
ልብስ ሰፊውም፤  “የለም ይሄ ማሳጠር ላያስፈልገው ይችላል፡፡ ዝም ብለህ ክንድህን እዚህ እክርንህ  ጋ አጠፍ ማድረግ ነው፡፡ አየኸው እጅጌህ ወደ ውስጥ እንደገባ?..” ይለዋል፡፡
ሰውዬው የተባለውን ካደረገ በኋላ በመስታወት ሲያየው ኮሌታው ደሞ ወደ ማጅራቱ ተሰቅሏል፡፡
ስለዚህ፤  “ኮሌታዬ ደግሞ አላግባብ ወደ ማጅራቴ ወጣብኝ፤ ይሄው ግማሽ ጭንቅላቴን ሸፈነውኮ! ምን ይሻላል?..” ሲል ጠየቀው፡፡
ልብስ ሰፊውም፤ የሰውዬውን ጭንቅላት ወደ ኋላ ቀና እያደረገ፣ “..በቃ ጭንቅላትህን ወደ ኋላ እንዲህ ቀና አድርገህ ስትለጥጠው ልክ ይገባል..” ይለዋል፡፡
ሰውዬው፤ “..አሁን ደግሞ ግራ ትከሻዬ በሦስት ኢንች ያህል ከቀኝ ትከሻዬ ወደ ታች ወረደ..”
ልብስ ሰፊው፤ “..ችግር የለም፡፡ ከወገብህ በኩል ወደ ግራ ጠመም በል፡፡ ልክ ይገባል፡፡..”
ሰውዬው እንደተባለው ወደ ግራ ከወገቡ ተጣመመ፡፡
ልብስ ሰፊውም፤ “..አሁን ትክክል ሆነሃል፡፡ ሱፉም ልክክ ብሏል፡፡ ገንዘብህን ከፍለህ መሄድ ትችላለህ..” አለው፡፡ ገንዘቡን ከፍሎ ሲወጣ የሰውዬው ቅርጽ እጅግ አስገራሚ ሆነ፡፡ የግራ ክርኑ ተንጋዶ ወደ ውጪ ወጥቷል፡፡ ጭንቅላቱ ወደ ኋላ ተገትሯል፡፡ ወገቡ ወደ ግራ ጥምም ብሏል፡፡ ለመራመድ የሚችልበት ብቸኛ መንገድ ግራና ቀኝ እግሩን እያጠላለፈ እየተወለጋገደ ነው፡፡
እንዲህ እየተወለጋገደ በመሄድ ላይ ሳለ ሁለት መንገደኞች ያዩታል፡፡
አንደኛው፤ “ያን ምስኪን ሽባ ሰውዬ ተመልከተው፡፡ አንጀቴን ነው የበላው፡፡ አያሳዝንም?”
ሁለተኛው፤  “ያሳዝናል፡፡ ግን በጣም የሚደነቀው ልብስ ሰፊው ነው፡፡ ይሄ ሱፍ ልብስ ለዚህ ውልግድግድና ጥምም ላለ ሰው እንዲስማማ አድርጎ ሙሉ ሱፍ እንዲለብስ ማድረግ ትልቅ ጭንቅላት ይጠይቃል፡፡ ያ ልብስ ሰፊ ሊቅ መሆን አለበት!!” አለ፡፡
***
ምሁራን ሆኑም አልሆኑም፣ ፖለቲከኞች ሆኑም አልሆኑም፣ ቀራጮች ሆኑም አልሆኑም ባለሙያዎች ሆኑም አልሆኑም፤ እጅጌ ለማስተካከል ሰውዬውን አጣመው መልቀቃቸው ደግ ነገር አይደለም፡፡ ስህተት ለማረም ሌላ የተጣመመ ስህተት መሥራት የለብንም፡፡ ክርኑን ለማዳን አንገቱን መገተር፣ አንገቱን ለማዳን ወገቡን ማጣመም፤ በመጨረሻም ሰውዬው እንዳይራመድ አርጎ ማሽመድመድ ከቶም አያሳድገንም፡፡ አንድ የአገራችን ፀሃፊ እንዳለው፤ “..የአበሻንግድ የሌላውን ሥራ ማሽመድመድ፡፡ የአበሻ መኪና አነዳድ
በሌላው መንገድ መገድገድ፡፡..” እንዳይሆን ነገረ-ሥራችን፤ ቀና እንሁን፡፡ ከድጡ ወደ ማጡ ነው የሚከተን፡፡ ሌሎች ካላለቀሱ እኔ አልስቅም ዓይነት አስተሳሰብ ቢያንስ ሳዲዝም ነው - በሌሎች ሥቃይ መደሰት፡፡
ሁሉን ጥቅም በሀሰት ሰነድ፣ በአየር - ባየር ገፈፋ ካላገኘሁ የሚል ስግብግብ እንዳለ ሁሉ ንፁህ ነጋዴ መኖሩን በቅጡ ማስተዋል ያስፈልጋል፡፡  ለሀገር በሚጠቅም መንገድ ሂሳቡን የሚሠራ ቢሮና ሠራተኛ እንዳለ ሁሉ፣ ያለማምታታትና ያለግል ኪስ የማይንቀሳቀስ መኖሩንም ልብ ማለት ተገቢ ነው፡፡ የመንግሥት ሠራተኛ የመንግሥት ላይሆን እንደሚችል ሁሉ፤ የግልም የግል ላይሆን ይችላል፡፡ በአገራችን የቤት ልጅ መበደልና ..”እንግዳ ተቀባይ መሆናችንን ማረጋገጥ”.. የተለመደ ነገር ነው፡፡
 “እያንዳንዱ ትውልድ የዱላ ቅብብል የሚጫወትበት እያልን”  የአንድ ትውልድ ብቻ መጫወቻ እንዳናደርገው መጠንቀቅ ይገባል፡፡ ስለገቢ ፍትሐዊነት እየተናገርን፣ ገቢውንም ፍትሁንም እንዳናጣ እናስብ፡፡ The Holy Roman Empire was neither Holy nor Roman nor an Empire እንደተባለው እንዳይሆን (የተቀደሰችው የሮማ ግዛተ - ነገሥት፤ ቅድስትም፣ ሮማዊም፣ ግዛተ - ነገሥትም አልነበረችም፤ እንደማለት ነው)
ታዋቂው ፀሀፌ - ተውኔት ፀጋዬ ገ/መድህን በአንደኛው ተውኔቱ ውስጥ “አንዲት የዱር አውሬ፣ ልጅ በመውለጃዋ ሰሞን ልጇን ትበላለች አሉ፣ ምጥ የጠናባት እንደሆን..” የሚለን ለዚህ ነው፡፡
መልካም እንቅልፍ ለመተኛት መልካም ሥራ መሥራት ያስፈልጋል፡፡ ከግፍ መራቅ ያሻል፡፡ ከፖለቲካም ሆነ ከኢኮኖሚ ሸር መራቅ ይገባል፡፡ በፈረንጅ አገር አንድ ሰው ለአገሩ አገር ውስጥ ገቢ እንዲህ የሚል ማስታወሻ ጽፎ ነበር :- “የከፈልኩትን ታክስ አጭበርብሬ የከፈልኩ ስለሆነ እንቅልፍ መተኛት አቃተኝ፡፡ ገቢዬን ዝቅ አድርጌ አስገምቼ ነው፡፡ ስለዚህ የ150 ዶላር ቼክ ልኬላችኋለሁ፡፡ ይህም ሆኖ እንቅልፍ እምቢ እሚለኝ ከሆነ ግን ቀሪውን እልክላችኋለሁ፡፡”
ቼኩን በእጁ ያስገባው፤ የአገር ውስጥ ገቢ ሠራተኛውም “..እኔም ቀሪዋን እስክትልክ እንቅልፍ የሚወስደኝ አይመስለኝም..” ብሎ ፃፈለት፡፡ እንቅልፍ ከሚያሳጣ ዘመን ይሰውረን! አንድ የኢትዮጵያ አጎት ደግሞ የእህታቸው ልጅ ይሄንንም ግዛ ይሄንንም ግዛ እያለ ሲያስቸግራቸው፤  “አዬ፤ ልጅና ቀራጭ ችግር አያቅም” አሉ ይባላል፡፡ የሰማነውን በልቦናችን ያሳድርብን፡፡

ማሟሻ" ቅጽ ሁለት መጽሐፍ አርብ ጥቅምት 8 ቀን 2017 ዓ.ም ለንባብ ይበቃል።

ይህም መጽሐፍ  ጥቅምት 7 ቀን 2017 ዓ.ም ከቀኑ 11:00 ሰዓት ጀምሮ በመቅረዝ ሥነኪን ዝግጅት ላይ በብሔራዊ ቤተመዛግብትና ቤተመጻሕፍት አግልግሎት (ወመዘክር) አዳራሽ ውስጥ ይመረቃል።

•  ከከፍተኛው የአክሲዮን መጠን በላይ መግዛት አይቻልም

ኢትዮ ቴሌኮም ራሱን ከልማት ድርጅትነት ወደ አክሲዮን ማሕበርነት እንደቀየረ አስታውቋል። ተቋሙ አስር በመቶ ድርሻውን ለመሸጥ በማለም፣ 30 ቢሊዮን ብር የሚያወጡ አክሲዮኖችን በዛሬው ዕለት ጥቅምት 6 ቀን 2017 ዓ.ም. ለሽያጭ አቅርቧል።

ጠቅላይ ሚኒስትር ዐቢይ አሕመድ በተገኙበት የአክሲዮን ሽያጩን ያስጀመረው ተቋሙ፣ ለሽያጭ ያቀረባቸው አክሲዮኖች እያንዳንዳቸው 300 ብር እንደሚያወጡ ተገልጿል። እንዲሁም አንድ ሰው መግዛት የሚችለው ዝቅተኛው መጠን 33 ወይም 9 ሺሕ 990 ብር የሚያወጡ አክሲዮኖችን ስለመሆኑ ተነግሯል።

ሆኖም ግን አንድ አክሲዮን ገዢ ከ9 ሺሕ 990 ብር በላይ አክሲዮን መግዛት እንደማይችል የተብራራ ሲሆን፣ ኢትዮ ቴሌኮም በእያንዳንዱ አክሲዮን ላይ ታክስና አስፈላጊ የአገልግሎት ክፍያ አክሎ እንደሚያስከፍልም የተቋሙ ዋና ስራ አስፈጻሚ ፍሬሕይወት ታምሩ አስታውቀዋል።

የተገዙ መደበኛ አክሲዮኖችን የመሸጥ፣ የመተላለፍ እና ባለቤትነትን ወደሌላ ማስተላለፍ የሚቻለው “ኩባንያው በኢትዮጵያ ሰነደ መዋዕለ ንዋይ የመካተቱ ሂደት ሲጠናቀቅ” መሆኑን ያመለከተው ኢትዮ ቴሌኮም፣ የአክሲዮን ግዢ ጥያቄዎችን የመደልደል ሃላፊነት የራሱ መሆኑንም ጨምሮ ጠቅሷል።

ኢትዮ ቴሌኮም  በኢትዮጵያ የንግድ ሕግ መሰረት ከሰኔ 14 ቀን 2016 ዓ.ም. ጀምሮ ራሱን ከልማት ድርጅትነት ወደ አክሲዮን ማሕበርነት በመቀየር መመዝገቡን ነው ያስረዳው።

የአክሲዮኖቹ ሽያጭ በቴሌብር አማካይነት እንደሚከናወን ሲነገር፣ ከዛሬ ጀምሮ እስከ ታሕሳስ 25 ቀን 2017 ዓ.ም. ሽያጩ እንደሚቆይ ለማወቅ ተችሏል።

• ኢትዮ ቴሌኮምን ጨምሮ ሌሎች ተቋማት በሞባይል ባንኪንግ ዘርፍ ከፍተኛ ፉክክር ፈጥረዋል

ዳሽን ባንክ ባለፈው ዓመት የ6 ነጥብ 4 ቢሊዮን ብር ትርፍ ማስመዝገቡ ተገልጿል። ባንኩ ዛሬ ጥቅምት 5 ቀን 2017 ዓ.ም. በሚሊኒየም አዳራሽ ባካሄደው የባለአክሲዮኖች 31ኛ መደበኛ እና 26ኛ አስቸኳይ ጉባዔ ላይ ኢትዮ ቴሌኮምን ጨምሮ ሌሎች ተቋማት በሞባይል ባንኪንግ ዘርፍ ከፍተኛ ፉክክር መፍጠራቸው ተነግሯል።

የዳሸን ባንክ የቦርድ ሊቀመንበር አቶ ዱላ መኮንን ባደረጉት የመክፈቻ ንግግር ባለፈው በጀት ዓመት የባንኩ ተቀማጭ የገንዘብ መጠን የ30 ነጥብ 9 ቢሊዮን ብር ዕድገት ማስመዝገቡን ጠቅሰዋል። በተጨማሪም፣ የባንኩ አጠቃላይ ተቀማጭ ገንዘብ መጠን 145 ነጥብ 9 ቢሊዮን ብር መድረሱንም አውስተዋል፡፡

እንዲሁም ከወለድ ነፃ የባንክ አገልግሎት ዘርፍ ለባንኩ የተቀማጭ ገንዘብ መጠን ያበረከተው ድርሻ 11 ነጥብ 1 ቢሊዮን ብር “ነበር” ብለዋል፡፡ በአጠቃላይ የዳሽን ባንክ ሃብት ባለፈው በጀት ዓመት የ27 በመቶ ዕድገት በማስመዝገብ፣ 183 ነጥብ 7 ቢሊዮን መድረሱን አመልክተዋል፣ አቶ ዱላ።

ባለፈው በጀት ዓመት 1 ነጥብ 44 ሚሊዮን አዳዲስ ደንበኞችን ማፍራት መቻሉን ያስታወቁት አቶ ዱላ፣ ባንኩ በአሁኑ ወቅት ከ6 ነጥብ 7 ሚሊዮን በላይ ደንበኞች እንዳሉትም ነው ያብራሩት። ይሁንና ባንኩ ዓወንታዊና አሉታዊ ሁኔታዎችን የፈጠሩ ዓለም አቀፋዊ እና አገራዊ ክስተቶች “ነበሩ” በማለት በንግግራቸው ላይ አትተዋል።

ኢትዮ ቴሌኮም በ"ቴሌ ብር" በኩል፣ እንዲሁም ሳፋሪኮም በ"ኤምፔሳ" አማካይነት በሞባይል ባንኪንግ አገልግሎት ዘርፍ ከፍተኛ ፉክክር እንዲፈጠር “ያደረጉበት ዓመት ነው” ብለዋል፣ አቶ ዱላ።

• የካቲት 1 የገቢ ማሰባሰቢያ ዝግጅት ይካሄዳል

ለመቄዶንያ የአረጋውያን እና አዕምሮ ሕሙማን በጎአድራጎት ድርጅት መስራች ክቡር ዶክተር ቢኒያም በለጠ የክብር ጥቁር ቀበቶ (ብላክ ቤልት) ተበረከተላቸው። ይህ የክብር ጥቁር ቀበቶ የተበረከተላቸው ከሃይሌ ቤስት ወርልድ ቴኳንዶ እንደሆነ ነው የተሰማው።

ትናንት ጥቅምት 3 ቀን 2017 ዓ.ም. አያት በሚገኘው የመቄዶንያ ማዕከል ሃይሌ ቤስት ወርልድ ቴኳንዶ እና ጂም ለ2 ሺሕ ሰዎች የምሳ ግብዣ ያካሄደ ሲሆን፣ በዚሁ ግብዣ ላይ የተገኙት የክቡር ዶክተር ቢኒያም በለጠ ግብዣውን ላዘጋጁት ሰዎች በሙሉ ምስጋናቸውን ገልጸዋል። አክለውም፣ “ማዕከሉን መጎብኘት በራሱ ትልቅ ነገር ነው። በዚህ ማዕከል ያሉ አረጋውያን እና አዕምሮ ሕሙማን በሙሉ በፊት ኑሯቸው ጎዳና ላይ ነበሩ። በዚህም ምክንያት የሰውን ፍቅር ይፈልጋሉ። እየመጣችሁ ጎብኙን!” ሲሉ ተናግረዋል።

የክቡር ዶክተር ቢኒያም በስፖርት ዘርፍ ላይ ለተሰማሩ ባለሞያዎች በሞያቸው ለመቄዶንያ ድጋፍ እንዲያደርጉ ጥሪ አቅርበዋል።

በማዕከሉ ለሚኖሩ አረጋውያን እና የአዕምሮ ሕሙማን በተዘጋጀው በዚህ የምሳ ግብዣ፣ ከሃይሌ ቤስት ወርልድ ቴኳንዶ ለክቡር ዶክተር ቢኒያም በለጠ የክብር ጥቁር ቀበቶ (ብላክ ቤልት) ተበርክቷል። ክቡር ዶክተር ቢኒያም በለጠ ከቴኳንዶ ማሰልጠኛ ተቋሙ መስራች ማስተር ሃይለኢየሱስ ፍስሐ የተበረከተላቸውን የክብር ጥቁር ቀበቶ ከተረከቡ በኋላ፣ የካቲት 1 ቀን 2017 ዓ.ም. በሰይፉ ፋንታሁን ይፋዊ የዩቲዩብ ቻናል በቀጥታ ስርጭት ለሚከናወነው የገቢ ማሰባሰቢያ ዝግጅት ሁሉም ዜጋ ተሳታፊ ለመሆን ከወዲሁ ዝግጅት እንዲያደርግ ጥሪያቸውን አስተላልፈዋል።

ከምሳ ግብዣው በተጨማሪ፣ ሃይሌ ቤስት ወርልድ ቴኳንዶ እና ጂም በ2016 ዓ.ም. በበጋ እና በክረምት ዓመቱን ሙሉ ሲያሰለጥናቸው የቆዩ ሰልጣኞችን አስመርቋል። በኢትዮጵያ የቴኳንዶ ታሪክ ለመጀመሪያ ጊዜ ምርቃቱን በመቄዶንያ “አድርጓል” የተባለለት ይህ የቴኳንዶ ማሰልጠኛ ተቋም፣ ከምሳ ግብዣው ባሻገር ማሕበራዊ ሀላፊነቱን ለመወጣት በማቀድ ዝግጅት ማድረጉን አስታውቋል።

በምረቃ ስነ ስርዓቱ ላይ የአዲስ አበባ ወርልድ ቴኳንዶ ፌዴሬሽን ፅሕፈት ቤት ሃላፊ አቶ ጥላሁን ዋሲሁን፣ ግራንድ ኪም ማስተር በፈቃዱ ታደሰ እንዲሁም ሌሎች አሰልጣኞች እና ተጋባዥ እንግዶች ተገኝተዋል።

ሃይሌ ቤስት ወርልድ ቴኳንዶ እና ጂም በ2002 ዓ.ም. በማስተር ሃይለኢየሱስ ፍስሐ የተቋቋመ ሲሆን፣ አሁን ላይ በአራት ቅርንጫፎች የቴኳንዶ ስልጠናዎችን እየሰጠ እንደሚገኝ ተገልጿል፡፡

የብሔራዊ የሰንደቅ ዓላማ ቀን በሀገር አቀፍ ደረጃ ለ17ኛ ጊዜ ‘’ሰንደቅ ዓላማችን ለብሔራዊ አንድነታችን፣ ለሉዓላዊነታችንና ለኢትዮጵያ ከፍታ’’ በሚል መሪ ቃል ይከበራል፡፡
በዓሉ የመንግስት ከፍተኛ የሥራ ኃላፊዎች፣ ጀግኖች አርበኞች፣ የምክር ቤቱ አባላትና የጽ/ቤቱ ሠራተኞች እንዲሁም ጥሪ የተደረገላቸው እንግዶች በተገኙበት በሕዝብ ተወካዮች ምክር ቤት ግቢ በተለያዩ ዝግጅቶች እንደሚከበር የምክር ቤቱ መረጃ ያመለክታል፡፡
በበዓሉ በፌዴራል የመንግስት ተቋማት፣ በክልሎች እና በሁለቱ የከተማ አስተዳደሮች፣ በመከላከያ ሠራዊት ካምፖች እንዲሁም በኢትዮጵያ ኢምባሲዎች እና ሚሲዮኖች በኢትዮጵያ ሰዓት አቆጣጠር 4፡30 ላይ ሰንደቅ ዓላማ በመስቀል እና በሰንደቅ ዓላማ ፊት ቃለ-መሃላ በመፈፀም በደማቅ ሁኔታ ይከበራል፡፡

 ቪላዬ በረንዳ ተጎልቼ፣ ዐይኖቼን ምዕራብ አድማስ ላይ የነገሰችዉ ጀንበር ላይ ተክዬ በትዝታ ባህር እዋኛለሁ፡፡ እንዲህ እንደዛሬው ናፍቆት ክፉኛ ሲደቁሰኝ እንደ ፈረስ ሰግሬ፣ አድማሱን ሰንጥቄ ትውልድ ሀገሬ መግባት እመኛለሁ፡፡ እንደ ንስር በርሬ፣ ውቅያኖስ አቋርጬ ወገኖቼ ሀገር የጁ መሄድ እመኛለሁ፡፡ አንድ፣ ሁለት እያልኩ እንደ ዘበት አስር ዓመታትን ቆጠርኩ – ከሀገሬ ከወጣሁ፡፡
የታላቋ ብሪታንያ ነገሥታት ኒው ዮርክ ብለው የሰየሟት ትልቅ ከተማ ውስጥ ሌጣዬን እኖራለሁ፡፡ በእዚህ በዉቅያኖስ የተከበበ፣ ሰው በባይተዋርነት ላንቃ ውስጥ ተወርውሮ አሳሩን በሚያይበት፣ የሰዉ ልጅ የጥበብ ልዕልናዉን በግብር ባሳየበት ሰማይ ጠቀስ ፎቆች በተጥለቀለቀ ከተማ፡፡    
ተወልጄ ያደግኩበት ሀገሬ የጁ ናፍቆት ከወትሮው ብሶ ክፉኛ ይንጠኝ የጀመረው “የአባቴ ምትክ” እያልኩ የምጠራው አጎቴ ጦማር ከደረሰኝ ወዲህ ነው፡፡ በልጅነቴ የጁ ያሳለፍኩት ሕይወት አእምሮዬ ብራና ላይ እንደ ተጻፈ አለ፡፡ ልጅነቴ እንደ መፀው ወራት አበቦች ውብ ነበር፡፡ ደስ ይል ነበር ልጅነቴ፡፡ በደስታ ተኩሎ ያባብል ከነበረው የእድሜዬ ዘርፍ፣ ከልጅነቴ ቀናት የሚወደደው ብዙ ነው፡፡ ከብት ይዞ ወንዝ መውረዱ፣ መስክ ላይ መሯሯጡ፣ ለእንጨት ሰበራ ዱር መሄዱ፣ የጥምቀት ቀን ዘፈኑ፣ እሸቱ፣ ጠላ ጠመቃው፣ እርሻ ጉልጓሎው፣ ሰብል አጨዳው፣ ቃርሚያ ለቀማው፣ አውድማ ላይ ጤፍ ውቂያው፣ ሙሽሮች መንገድ ሲያልፉ ዘግነው የሰጡንን ዳቦ ቆሎ እየተሻሙ መብላቱ፣ በክረምት የሞላ ወንዝ የከብት ጅራት ይዞ መሻገሩ፣ ጌሾ ወቀጣው፣ በርበሬ ድለዛው፣ ወንዝ ልብስ አጠባው፣ የገበያ ውሎው፣ የኮበሌዎች ቀረርቶ፣ የሠርግ ዘፈንና አስክስታው፣ ማር ቆረጣው፣ ላም ማለቡ፣ ጥጃ መያዙ፣ የእንግዳ እግር ማጠቡ፣ ለአባቶች ገበታ መብራት ማብራቱ፣ የአባቶች አስጨናቂ ጉርሻ፣ ወንዝ ወርዶ ውኃ መቅዳቱ፣ ሳዱላ መሠራቱ፣ እንሶሱላ መሞቁ፣ ጥርስን ጉራማይሌ መነቀሱ፣ ገበጣ ጨዋታው፡፡ ልጅነቴ በተድላ የተሞላ ነበር፡፡

ኮረዳ ሳለሁ ነዉ እግሬ የጁን ለቆ የወጣዉ – ያለ አባት ያሳደገችኝን እናቴን እንደ ቀበርኩ፡፡ ከእዛ በኋላ እትብቴ የተቀበረበትን ምድር ዳግም አልረገጥኩም፡፡ ለምን? የወገኖቼ በደል ልቤ ላይ ግዙፍ ቂም ነቅሶ፡፡ ማንም ሰው ሥጋውን ሊበድል በማይችልበት መጠን ነበር የበደሉኝ፡፡ ቂመኛ ነበርኩ ድሮ፡፡ ምኞቴ ትዝታቸውን መፋቅ ነበር፡፡ ዛሬ ግን ምሥላቸው አእምሮዬ ላይ ገዝፎ በናፍቆት ይንጠኛል፡፡ ዛሬም ድረስ አንዳንድ በደላቸውን መደምሰስ፣ መዘንጋት እየፈለግኩ አልቻልኩም፡፡ ግፋቸውን ባዳፍነውም በረመጡ ውስጥ ውስጡን መለብለቤ አልቀረም፡፡
ልቤ ላይ ተንሰራፍቶ የነበረዉን የቂምና የጥላቻ አረም መንግሎ ልቤን ያስዋበው ሪቻርድ ነው፡፡ በበደል ጡጫ መንገሽገሼ ሰው ጠል አድርጎኝ ነበር፡፡ ጥቀርሻ ልቤን ያነፃው ሪቻርድ ነው፡፡ አንድ ሰው ወድጄ ተመለስኩ፤ ፍቅር የማያቀናው ልብ የለም፡፡ ዛሬ ማሩኝ ብዬ ወገኖቼ እግር ስር ለመደፋት ቁርጠኛ ነኝ፡፡ ንቃቃታምና አመዳም እግራቸውን አጥቤ ብስም ናፍቆቴ ሰከን ይል ይሆን? እገራም አንገታቸው ላይ ተጠምጥሜ ባለቅስ ፍቅሬ ይወጣልኝ ይሆን? ናፍቆታቸው ኃያል ነው፡፡  
ከእናቴ ሞት በኋላ ባላጋራ ሆነው ከተነሱብኝ ወገኖቼ ጋር መኖር ሲያዳግተኝ ደሴ ተሰደድኩ፡፡ እዛ ነበር ከሪቻርድ ጋር የተዋወቅኩት – ኢትዮጵያን ሊጎበኝ መጥቶ፡፡ ትቢያዬን አራግፎ ያነሳኝ ሰዉ ነዉ፣ ማንነቴን የወደደ፡፡ ወገኖቼ ሲገፉኝ የሰው ሀገር ሰው አለሁሽ አለኝ፡፡ ልቡ ዙፋን ላይ አነገሠኝ፡፡   
ከሪቻርድ ጋር የተፋታነው ከዓመት በፊት ነው፡፡ እሱ ዛሬ ፈረንሳዊት ሠዓሊ አግብቶ ቴነሲ ይኖራል – ተወልዶ ያደገበትን ከተማ ለቆ፡፡ ሚስቱን በአካል ባላውቃትም እንደ እሱው የወጣላት ጠጪ ናት ሲሉ ሰምቻለሁ፡፡ ቢጤውን አግኝቷል፣ “ግም ለግም አብረህ አዝግም፡፡”  
በረንዳዬ ላይ እንደ ተጎለትኩ ጀንበር ጠልቃ ጨለማ ነገሠ፡፡ ጎኔ ካለው ቤት ጀፍሪ የሚጫወተው ሳክስፎን ዜማ በጆሮዬ ይፈሳል፡፡ ጀፍሪ እንደ እኔው ብቻውን የሚኖር ሙዚቀኛ ነው፡፡ አንዳንዶች ዘረኛ ነጭ ነው ብለው ያሙታል፡፡ ለእኔ መልካም ሰው ነው፡፡ ሰባት ዓመታትን በጉርብትና ስንኖር አንድም ክፉ ቃል ከአፉ አልሰማሁም፡፡ እወደዋለሁ፡፡   
ገላዬን የሚዳስሰው ቀዝቃዛው የበልግ ነፋስ የራሱን ዜማ ይጫወታል፡፡ አትላንቲክ የሚተነፍሰው ሳይሆን አይቀርም፡፡ እኔም ዜማውን ተከትዬ ወደ ትናንቴ ነፈስኩ – ቀዳዳው አልተሰፋም፡፡ የህላዌን አቀበት ብቻዬን ነው የዘለቅሁ፡፡ የመከራን ቋጥኝ ብቻዬን የተሸከምኩ፡፡ ከሌላው ቀን የከፋ ጥልቅ ብቸኝነት ተሰማኝ፡፡ ጀፍሪ ቤት አመራሁ፡፡  
ብዙ ለውጥ በተደረገበት የጀፍሪ ሰፊ ሳሎን ውበት እየተደነቅኩ ያቀረበልኝን ውስኪ እለጋለሁ፡፡ ጀፍሪ ድምፁን አጥፍቶ ማብሰያ ቤቱ ውስጥ ይንጎዳጎዳል፡፡ ከቦኝ የነበረው ብቸኝነት እንደ ትቢያ በኖ ጠፍቷል፡፡ ፊት ለፊቴ ማይልስ ዴቪስ ትራምፔት እየነፋ የተነሳው ትልቅ ጥቁርና ነጭ ፎቶግራፍ ተሰቅሏል፡፡ ከጎኑ በተዋወቅንበት ዓመት ለገና በአል ስጦታ የሰጠሁት በአለላ ያጌጠ ሰፌድ ተሰቅሏል፡፡ ወዲያው የሀገሬ ትዝታ አገረሸ፡፡ የነፍሴ ቅኝት የጁ፣ ደሴ፣ ላሊበላ፣ ወሎ የሚል ሆነ፡፡
ጀፍሪ የሠራውን የዶሮ አሩስቶ አቅርቦ ወጉን ቀጠለ፡  
“ታውቂያለሽ ሄለን … ሰው ተላምዶ መለየት ከባድ ነው፡፡” ሀገሬ ጠቅልዬ ልገባ መሆኑን ነግሬው አዝኗል፡፡
“ምን ላድርግ፣ በናፍቆት አለቅኩ፡፡”         
“አዝናለሁ፣ ጥሩ ጎረቤቴ ነበርሽ፡፡” ዐይኖቹ ጨርቅ ያልጋረደው ገላዬ ላይ ሲንከራተቱ እጅ ከፍንጅ ያዝኳቸዉ፡፡ በአፍረት ዐይኖቹን ሰብሮ ውስኪውን ጨለጠ፡፡
“ሐበሾች ሀገራችሁን ትወዳላችሁ፡፡”
“በጣም!”
“ምንድር ነው እዚያ የናፈቀሽ?”
“ስንቱን ዘርዝሬው፣ ብዙ ነገር ይናፍቀኛል፡፡” ለባዕድ ሀገር ሰው ሀገሬ የሚናፍቀኝን ዘርዝሮ መንገር አዳገተኝ፡፡ ብዙ ነገር ነው የሚናፍቀኝ፡፡ የተራጨሁበት ወንዝ ይናፍቀኛል፣ የተንከባለልኩበት መስክ ይናፍቀኛል፣ የተሯሯጥኩበት ሜዳ ይናፍቀኛል፣ የወጣሁበት ተራራ ይናፍቀኛል፣ የሀገሬ ሰው ተሰብስቦ የሚዘፍንበት ዛፍ ይናፍቀኛል፣ ከብቶቻችን ይናፍቁኛል፣ በጐቻችን ይናፍቁኛል፣ ዉሻችን ይናፍቀኛል፣ አህዮቻችን ይናፍቁኛል፣ አዝማሪዉ በላቸው ይናፍቀኛል፣ ደብሩ ይናፍቀኛል፣ ትምህርት ቤቴ ይናፍቀኛል፣ ባልንጀሮቼ ይናፍቁኛል፡፡ ይኼን ሁሉ ዘክዝኬ አልተናገርኩም፡፡ ደግሞስ ማን ያምናል? ቆርቋዛ ሀገሩን ጥሎ የመጣ፣ ናፍቆ ልሂድ ማለቱ ያስገርም ይሆናል፡፡ ተገርሞ ይሆናል ጀፍሪ፡፡ እኔ ከሀገሬ ብወጣ ፍቅርን ብዬ ነው፡፡ በፍቅረ ንዋይ ተገፍቼ ቁስ ለቀማ ባህር አልተሻገርኩም፡፡ መውደድ ነው ያሰደደኝ፡፡             
“ኢትዮጵያ ታላቅ ሀገር ናት፡፡ ማየት     አለብህ፡፡”   
“ማየቴ አይቀርም፡፡”  
“ማየት አለብህ፣ ሀገራችን ገናና ናት፡፡”
“ይሆናል፡፡ ስለ ሀገርሽ ብዙ አላውቅም፡፡”
“ግሪኮች ስለ እኛ ጽፈዋል፡፡”  
“ማን ጻፈ ከግሪክ?”
“ሆሜርም፣ ሄሮዶቶስም ጽፈዋል፡፡”
ስለ ሀገሬ የማውቀውን ለጀፍሪ ዐተትኩለት፡፡ አያት ቅደመ አያቶቼ ጠቢብ እንደ ሆኑ፣ ደግ እንደ ሆኑ፣ ሃይማኖተኛ እንደ ሆኑ፣ ጀግና እንደ ሆኑ ብዙ አወጋሁት፡፡
የጀፍሪ ቅጭም ያለ ገጽ ሐተታዬ እንዳሰለቸው ያሳብቃል፡፡ እያዛጋ የእጅ ሰዓቱን ሲመለከት ለመሄድ ተነሳሁ፡፡ ለይስሙላ ቤቱ እንድቆይ ገለገለኝ፡፡ በጄ አላልኩም፣ ተሰናብቼው   ወጣሁ፡፡         
ቤቴ ስመለስ ብቸኝነት መልሶ ነገሠብኝ፤ ሆድ ባሰኝ፡፡ ቴሌቪዥን መመልከቱ፣ ሙዚቃ መስማቱ፣ መጽሐፍ ማንበቡ አስጠላኝ፡፡ ቴሌቪዥኑን አጥፍቼ ወደ መኝታ ቤቴ ገባሁ፡፡      
አልጋዬ ትይዩ ግድግዳ ላይ የተሰቀለ መስታወት ፊት እርቃኔን ቆሜ የጀፍሪ ዐይኖች የተንከራተቱበትን ገላዬን በቁም መስታወቱ ዉስጥ አጤናለሁ፡፡ ከጠይም ፊቴ ወዝ ይፈልቃል፡፡ ፀጉሬ በረጅም አንገቴ ዙሪያ ተዘናፍሏል፡፡ ከንፈሮቼ በሲጋራ ከል ቢጠለሹም ውበታቸዉ አልከሰመም፡፡ ከንፈሬን አሽሽቼ ጥርሶቼን አጠናሁ – በረዶ ይመስላሉ፡፡ ጡቶቼ እንደ በረሃ ተራራ ደረቴ ላይ ጉብ ብለዋል፡፡ ከጡቶቼ ዝቅ ብሎ ያለዉ አካሌ እህል በልቶ የሚያድር አይመስልም፡፡ የአፍረቴ ፀጉር ጎፍሯል፡፡ መለመላዬን ሆኜ ራሴን በመስታወት ተመልክቼ አላዉቅም፡፡ መስታወት ፊት ተገትሬ ቁመናዬን መገምገሙን ትቼ የሌሊት ልብሴን ለበስኩና አልጋዬ ዉስጥ ገባሁ፡፡
ጀፍሪ ቤት የወሳሰድኩት አልኮል እንቅልፌን አውኮት ከሌሊቱ አጋማሽ ለሽንት ተነስቼ መልሼ ከተኛሁ በኋላ ናፍቆቴ የወለዳቸው፣ መቼታቸው የጁ የሆነ ሦስት ሕልሞችን በተከታታይ ዐየሁ፡፡                                
ሕልም አንድ
የእዚህ ሕልሜ ትዕይንት በቀይ ጽጌ የተሞላ ነው፡፡ የሌሊቱን ረጅም የሕልም ምዕራፍ፣ ቀይ ጽጌረዳ ችምችም ብሎ በበቀለበት የእናቴ ሰፊ ማሳ ዉስጥ ብቻዬን ስጓዝ፣ ስመላለስ ነዉ ያደርኩት – የቀይ ጽጌ ጉንጉን አንገቴ ላይ አጥልቄ፣ በቀይ ጽጌ የተሠራ አክሊል ራሴ ላይ ደፍቼ፣ በግራና በቀኝ እጆቼ ከማሳው ያጨድኩትን የቀይ ጽጌ ነዶ ታቅፌ፣ ቀይ ጽጌ ፀጉሬ ዉስጥ ሻጥ አድርጌ፣ ቀይ ጽጌ በተጎዘጎዘበት መንገድ ላይ እየተራመድኩ፡፡ ለምን ቀይ ጽጌ? ቀይ ጽጌ ምን ይሆን ንግርቱ?
ሕልም ሁለት
ይኸኛው ሕልሜ በልጅነት ባልንጀራዬ ሞላ ዙሪያ የሚሽከረከር ነው፡፡ የጁ ሀገሬ ከገበያ መልስ ጓዜን አዝዬ የእነ ሞላን የሽንብራ ማሳ ሰንጥቄ ወደ መንደሬ እጓዛለሁ፡፡ በመሐል የእሸት አምሮቴ ተቀስቅሶ ወደ ማሳው ገብቼ እሸት ነቅዬ እየጠረጠርኩ ጉዞዬን ቀጠልኩ፡፡ የሽንብር ማሳውን አልፌ ወደ ቀኝ ስታጠፍ አብሮ አደጌ ሞላ ከኋላዬ ጠራኝ፡፡ አልቆምኩም፣ ዞሬ ገልምጬው ጉዞዬን ቀጠልኩ፡፡ ሞላ ከኋላ ስሜን እየጠራ በሩጫ ተከተለኝ፡፡ መኪና መንገዱን አሳብሬ ትልቁ ዋርካ ጋ ስደርስ ወደ ግራ ታጥፌ ወደ ዱሩ ገባሁ፡፡ ጥቂት ሮጬ ወደ ኋላዬ ብዞር ሞላ ሊደርስብኝ ጥቂት ቀርቶታል፡፡ እያሽካካሁ ፍጥነቴን ጨምሬ ስሮጥ፣ ሀረግ ጠልፎኝ ለምለም ሙጃ ላይ ተዘረገፍኩ፡፡ ተከትሎኝ የመጣው ሞላ ላብ ያጠመቀው ግንባሩን በአይበሉባው እየጠረገ ፈጎ ቁልቁል ያየኛል፡፡ በተንጋለልኩበት በእፍረት የተገለበ ቀሚሴን ጎትቼ ጭኖቼን አለበስኩ፡፡ ሞላ ከአሁን አሁን እጁን ሰዶ ያነሳኛል ብዬ ስጠብቅ ያላሰብኩትን ግብር ፈፀመ፡፡ ቀሚሴን ገልቦ፣ ጭኖቼን ፈልቅቆ እላዬ ተከመረ፡፡ ሰምና ፈትል ስንሆን ዐይኖቼን ጨፍኜ በደስታ ቃተትኩ፡፡ የሚደረገውን ካደረግን በኋላ ከዱሩ ወጥተን እየተሳሳቅን ወንዝ ወረድን፡፡      
ሕልም ሦስት
ይኸኛው የሕልሜ ምዕራፍ ከእናቴ ጋር የተቆራኜ ነው፡፡ ደጃችን ላይ የተጣለ ሰፊ የሠርግ ዳስ ውስጥ ሙሽራ ባልንጀራዬ ሰርክአዲስ አጠገብ ተቀምጫለሁ፡፡ ነጭ ጥልፍ ቀሚሴ ላይ መቀነት ሸብ አድርጌያለሁ፡፡ ከኛ ትይዩ ክላሽ የያዙ፣ ጎፈሬያቸውን የከመከሙ፣ አረንጓዴ ካኪ በአረንጓዴ ቁምጣ የለበሱ ኮበሌዎች ጠላ እየጠጡ ያወካሉ፡፡ ከእነሱ ጎን ቀጭን ኩታ የደረቡ፣ ፀጉራቸው የሸበተ አባቶች እያጨበጨቡ በአዝማሪ ማሲንቆ ታጅበው እስክስታ የሚመቱትን ሴቶች በአንክሮ ይመለከታሉ፡፡ እስክስታ ከሚመቱት ሴቶች መካከል አንዷ እናቴ ናት፡፡ በውቅራት የተዥጎረጎረ አንገቷ ላይ ያሰረችው ጌጥ ደረቷን እየደቃት እስክስታዋን ታስነካዋለች፡፡ የጥጥ ልቃቂት የመሰሉ ጥርሶቿ እንደ ዕንቁ ይንቦገቦጋሉ፡፡ አቤት የጥልፍ ቀሚሷ ማማር! የሠርገኛው ዐይኖች ፈዘው ሲመለከቷት ሳይ ኮራሁ፡፡ እንደ እንዝርት ነው የምትሾር፡፡
     ከእናቴ ጋር ሠርጉን በልተን በእግር ወደ ቀያችን በመገስገስ ላይ ነን፡፡ እናቴ ትልቅ ሸክም በጀርባዋ ተሸክማለች፡፡ እኔ የእናቴን ሙዳይ አንጠልጥያለሁ፡፡ አቋርጠነው የመጣነውን ወንዝ ተሻግረን መንታ መንገድ ላይ ስንደርስ እናቴ ሸክሟን አውርዳ እንዲህ አለች፡
“ልጄ፣ የአንቺ መንገድ በእዚህ ነው፡፡”
“አንቺስ? በየት ልትሄጂ ነው? ወዴት?”
“የእኔ መንገድ በእዚህ ነው፡፡ ሩቅ ተጓዥ   ነኝ፡፡” አባባሏ ግራ ነው፡፡
“መሄጃሽ ወዴት ነው?” አልመለሰችልኝም፣ በዝምታ እያየችኝ አነባች፡፡
“እንኪ ይህን፣ እኔን ማስታወሻሽ ነው፡፡ አታውልቂው፡፡” ከሙዳዩ ውስጥ ያወጣችውን የብር ቀለበት ጣቴ ላይ አጠለቀች፡፡ ባር ባር አለኝ፡፡
“ለጠየቀሽ ሩቅ ሀገር ሄደች በይ፡፡” ይህን ብላኝ መንገዷን ይዛ ገሰገሰች፡፡ ከዐይኔ ተሰወረች፡፡ በቆምኩበት እሪ አልኩ፡፡ በመሐል ደንግጬ በላብ ተዘፍቄ ነቃሁ፡፡          
በአንድ ሌሊት ያየኋቸው ሦስቱ ሕልሞቼ የሀገሬን ናፍቆት አበረቱት፡፡ ሀገሬ እስክገባ ቸኮልኩ፡፡ ወሎን እረግጬ የአሳደገኝን ወንዝ እስክጠጣ ቸኮልኩ፡፡   
የፀደይ ወራት ተገባደው ክረምት ሲገባ ስለቴ ሰምሮ የሀገሬን አፈር ለመርገጥ በቃሁ፡፡  የጁ ስገባ ዘመዶቼ በአጀብ ተቀበሉኝ፡፡ ከአንዳንዶቹ በቀር አብዛኞቹ ኑሮ አክስሏቸው ጎስቁለዋል፡፡ የድሮው መልካቸው እረግፏል፡፡ ጥቂቶቹን ለየኋቸው፡፡ እንደ ምኞቴ አንገታቸውን አቅፌ እዬዬ አልኩ፡፡ ቁርሾ አፈረ ገባ፡፡ የደስ ደስ ፍሪዳ ጣሉ፡፡ ሠርግና ምላሽ ሆነ፡፡     
 * * *
እነሆ ዓመታት በሸማኔ መወርወሪያ ፍጥነት ከንፈው፣ ሞቴን ሀገሬ ያድርገው ብዬ የጁ መኖር ከጀመርኩ አምስተኛ ዓመቴን አጋመስኩ፡፡ እዚህ ሕይወት ነጭ ወዝ አንጠፍጥፈው  የሚልሷት ጣዝማ ናት፡፡ ጣዕም አላት፡፡ ብቻዬን አይደለሁም እዚህ፤ ቢከፋኝ አፅናኜ፣ ጠያቂዬ ብዙ ነው፡፡ እዚህ ወገን አለኝ፡፡ እዚህ ብወድቅ አንሺ አለኝ፡፡ እዚህ ውሃው የሥራይ ምስ ነው፡፡ አፈሩ መና ነው፡፡   
* * *       
ከብቶቼን ወደ ዱር አሰማርቼ እዚህ ሞላ ከቀጠረኝ አምባ የወጣሁት ቀትር ላይ ነው፡፡ አምባው አናት ትልቅ ወይራ ይገኛል፡፡ ወይራው ጥላ ስር ተቀምጫለሁ፡፡ ትንግርት የፈጠረብኝን የብር ቀለበት ያገኘሁት እዚህ ጥላው ስር ነው፡፡ የቀለበቱ ቅርጽና መልክ እናቴ በሕልሜ አታውልቂው ብላ ጣቴ ላይ ካጠለቀችልኝ ቀለበት ጋር አንድ ነው፡፡ የደነቀኝ ይህ ተመሳስሎሽ ነው፡፡ ቀለበቱ ትንሽ ቢሆንም ከባዳ ነው፡፡ መዳፌ መሐል በግርምት ሳየው ቆይቼ ጣቴ ላይ አጠለቅኩት፡፡
ሞላ አብሮኝ ይደግ እንጂ የሁለት ዓመት ታላቄ ነው፡፡ ብርቱ ገበሬ ነው፡፡ እንደ እኔው አግብቶ ፈቷል፡፡ እዚህ ጭር ያለ አምባ ላይ እኔን የቀጠረበት ጉዳይ እንቆቅልሽ ነው፡፡
በዐሳብ እየባከንኩ ስለነበር ሞላ አጠገቤ መጥቶ ሲቀመጥ አላየሁትም፡፡ ዘወር ስል ደነገጥኩ፡፡ ቀይ አበባ በእጁ ይዟል፡፡ የያዘውን አበባ ሕልሜ ውስጥ አይቸዋለሁ፡፡   
“አንተ ኮቴ ቢስ አስደነገጥከኝ!”
“ይቅር በይኝ!”
“አበባው ምንድር ነው?”
“ለአንቺ ነው፡፡ ስጦታ ነው፡፡”
“አመሰግናለሁ?” የዘረጋውን አበባ ተቀበልኩት፡፡
“ሄለን እወድሻለሁ፡፡ አግቢኝ?” ቃሉን ስሰማ ልቤ ጮቤ ረገጠ፡፡ ሄጄ አንገቱ ላይ ተጠመጠምኩ፡፡ ይሄን ጀግና፣ ይሄን የወንዶች ወንድ፣ ይሄን አንበሳ፣ አጥብቄ አቀፍኩት፡፡ ልቤ ሲመኘው ኖሯል፡፡
* * *
ሰፊ ጎጆ ቤታችን መሐል ልጄን በአንቀልባ አዝዬ እሳት እየቆሰቆስኩ በጭስ የተጨናበሰ ዐይኔን ገበሬ ባሌ ሞላ ላይ ተክያለሁ፡፡ ፊት ለፊቴ እግሩን አንፈራጦ ተቀምጦ የበግ አጥንቱን ይግጣል፡፡ ወይራ ስር ያገኘሁት የብር ቀለበት ጣቱ ላይ ያበራል፡፡ አቤት የአካላቱ ግርማ! አቤት የባቱ ግዝፈት! ባሌ ስስቴ ነው፡፡     
* * *    
ሀገሬ የጁ ውስጥ በእግሬ ዳገት ሽቅብ ስወጣ፣ ቁልቁለት ስወርድ ባህር ማዶ የምንሸራሸርባቸው የመንሃተን ጎዳናዎች በዐይኔ ውል ይላሉ፡፡ ተራራ አናት ወጥቼ ቁልቁል ሜዳና ወንዙን ስቃኝ፣ ስደበት ሄጄ ደስታ የምገበይበት ብሮድዌይ ቴአትር ድቅን ይልብኛል፡፡ ወንዝ አቋርጬ ገበያ ስሄድ ምሽት ላይ የምንሸራሸርበት ረጅሙ የብሮክሊን ድልድይ ትውስ ይለኛል፡፡ ምን ጉድ ነኝ? የናፍቆት ግዞተኛ አድርጎ አምላክ ፈጠረኝ? የእኔውስ አይጣል ነው፡፡